Siyasetin ve “medyanın” ortak paydası ahlaktır. Eğer bu iki kurum bu temel kriteri yitirirse ünvanını yitirmiş ve ondan başka hiçbir şeyi olamayan makam sahibi durumuna düşer. Her yazı bu yüzden önemlidir. Siyasete girenlerin ömürleri boyunca yaptığı her şey bu yüzden bir gün önlerine gelebilir.
Gazeteci Mehmet Barlas bir röportajında şunları söylüyor:
“Benim yöneticilik yaptığım dönemde rekabet vardı. Birden fazla gazetede çalışma imkanınız vardı. Eğer kafanız bozulursa istifa edip çeker başka bir gazeteye giderdiniz. Ben Genel Yayın Müdürü’yken, Baş Yazar’ken hep patronlarla kavga ettim onlarla çok iyi geçinemedim açıkçası. Bunu bildikleri için bana fazla baskı gösteremediler. Ama o gazetenin çizgisinin çok değiştiğini anladığımda benden de bir şeyler isteneceğini sezdiğimde çekildim gittim. Türk basınında baskı kartelleşmeyle başladı. Daha önce kimseye şunu yıprat şunu yaz diyemezdiniz. Patronlar böyle bir ilişkiye kimseyle girmezdi ki. Bu son beş yılda oldu. Bankaları yazma Mesut Yılmaz’la uğraşma bilmem ne falan filan diye.. 28 Şubatta bu zirveye çıktı. Tekelleşmenin sonucu gazetecilere baskı arttı, gazetenin şirket gibi görülmesi olayı başladı, gazetenin bankası, sigortası oldu. Patronun Ankara’da işi var, aman şu siyasetçiye dokunma, şunu yıprat gibi”
kenan evren duman
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder